Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Το Απόλυτο Μηδέν...

Μετά από δύο έτη αποχής, η ανατριχίλα μου έφτασε σε τέτοια απροσδιόριστα ύψη, ώστε δεν άντεξα να μην κάνω ένα μικρό σχόλιο. Αφορμή ένα πολύ μικρό άρθρο στο ΠΟΝΤΙΚΙ - σε μένα αδιάφορο, ποιανού και πότε - το οποίο ανακάλυψε, επιτέλους, τον μοναδικό τρόπο να αποφύγει κανείς την οποιαδήποτε κριτική (σαν την Αστρολογία, δηλαδή): δε λες απολύτως τίποτα!

Η Παιδεία παραπαίει

Διαβάζουμε, ως πρόλογο:

"Μαθημένοι να ζούμε υπό σκιά και υπό τον συνεχή φόβο ότι τα χειρότερα δεν έχουν τελειωμό, είμαστε αντιμέτωποι με τον καύσωνα και τη συγκυβέρνηση".

Ώστε, περιμένει κανείς να πληροφορηθεί είτε (α) κάτι για τον καιρό, είτε (β) κάτι για τη συγκυβέρνηση. Εις μάτην, όμως, και συνεχίζουμε...

"Οι εξελίξεις για τις ζωές μας κάθε άλλο πάρα αισιόδοξες εμφανίζονται. Φέτος, για παράδειγμα, όσοι είχαν τη μεγάλη ατυχία τα παιδιά τους να σπουδάζουν στο Καποδιστριακό θα αντιλήφθηκαν ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο χάθηκε μια ολόκληρη εκπαιδευτική χρόνια, εξαιτίας της απύθμενης ανευθυνότητας των πανεπιστημιακών φορέων, της πολιτείας αλλά και των ευρύτερων δυνάμεων της αντιπολίτευσης που εκμεταλλεύονται το χάος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης προκειμένου να ασκήσουν την πιο χυδαίας μορφής ακραία λαϊκίστικη πολιτική τους".

Απορίες:

1. Όσοι δεν είχαν παιδιά στο Καποδιστριακό, πώς τους βοηθάει το συγκεκριμένο άρθρο να αντιληφθούν τι ακριβώς συμβαίνει;
2. Ποιοι είναι αυτοί "ο ένας κι ο άλλος τρόπος";
3. Η χρονιά χάθηκε διδακτικά, εξεταστικά ή και τα δύο;
4. Η απύθμενη ανευθυνότητα των πανεπιστημιακών φορέων, κ.τ.λ. σε ποια συμπεριφορά ακριβώς αναφέρεται;
5. Όταν γράφεται "των φορέων", εννοείται "ΟΛΩΝ των φορέων";
6. Όταν γράφεται "των ευρύτερων δυνάμεων της αντιπολίτευσης", εννοείται "ΟΛΩΝ των δυνάμεων της αντιπολίτευσης";
7. Αυτή η "χυδαίας μορφής", "ακραία" και "λαϊκίστικη" πολιτική, συνίσταται από ποια ακριβώς στάση, δηλώσεις, δράσεις;

Απαντήσεις:

Εεε απλά, δεν υπάρχουν. Όπως δεν υπάρχει διάθεση συννενόησης. Για παράδειγμα, ένα τόσο μικρό άρθρο οφείλει να κάνει οικονομία χώρου και νοημάτων. Έτσι, ας πούμε, αντί να αναλωθεί ο γράφων σε εντυπωσιασμούς του τύπου "εξαιτίας της απύθμενης ανευθυνότητας των...", θα ήταν προτιμητέο να έγραφε "εξαιτίας πχ. της ανεύθυνης απεργίας των..." ή "εξαιτίας πχ. της ανεύθυνης αποχής από...". Τέλος πάντων, θα αρκούσε τελικά η προσθήκη ενός απλού ουσιαστικού, ώστε να γίνει και το νόημα πιο... ουσιαστικό. Να σου πει κάτι συγκεκριμένο, βρε αδερφέ, αντί για ανέμους κοπανιστούς. Πόσο δύσκολο πια!;

Και τέλος...

"Ωστόσο, εκτός από την πλήρη απαξίωση των πανεπιστημιακών σπουδών, πρέπει να συνυπολογίσει κανείς και το ψυχικό άχθος των φοιτητών και των οικογενειών τους, οι οποίες επιπλέον επωμίζονται το δυσβάστακτο οικονομικό βάρος μιας ολόκληρης χαμένης χρονιάς. Πρόκειται για την πιο χυδαία εκπόρνευση της δημόσιας Παιδείας, που κατά ειρωνικό τρόπο γίνεται στο όνομα της υπεράσπισής της. Αυτήν την εθνική ντροπή την υπογράφει φαρδιά - πλατιά ολόκληρο το πολιτικό φάσμα – χωρίς εξαιρέσεις και με τεράστιες ευθύνες όλων εκείνων που εκμεταλλεύονται ως προαγωγοί τη νεανική δήθεν επαναστατικότητα καταστρέφοντας την πατρίδα στο πιο ευαίσθητο σημείο της, την Παιδεία και τη νεολαία της. Την τεράστια ευθύνη των εκπαιδευτικών εκκρεμοτήτων που επείγουν ο νέος υπουργός Παιδείας έδειξε εξ αρχής ότι δεν την αντιλαμβάνεται, στρέφοντας το ενδιαφέρον του στην… παλιά μου τέχνη κόσκινο του πελατειακού - συντεχνιακού συστήματος που καταδυναστεύει σταθερά κι αμετακίνητα τη χώρα".

Για να μην το κάνω εγώ - επειδή βαριέμαι - πάρ' τε μία-μία τις προτάσεις. Θα διαπιστώσετε, ότι μπορείτε να τις κολλήσετε σχεδόν σε οποιοδήποτε άρθρο για την Παιδεία (και όχι μόνον), χωρίς να επηρεάσουν σε τίποτα το νόημα. Επίσης, θα μπορούσατε να τις αφαιρέσετε μία-μία (ή και όλες μαζί), απ' το παρόν άρθρο, χωρίς επίσης να επηρεαστεί σε τίποτα το νόημα (αφού δεν υπάρχει).

Κλείνοντας, θα απαντήσω σε όσους αναρωτιέστε "Και λοιπόν; γιατί το συγκεκριμένο άρθρο"; Γιατί το συγκεκριμένο άρθρο ήρθε σαν κερασάκι σε μια τούρτα από άρθρα, για τα οποία έχω καταναλώσει ώρες απ' τη ζωή μου, δίχως να αναδύομαι στο παραμικρότερο πιο πληροφορημένος για κάτι, μέσα απ' την ανάγνωσή τους. Από την άλλη, ούτε πιο χαρούμενος βγαίνω, ούτε πιο εκνευρισμένος -  πέραν του χαμένου χρόνου, δηλαδής - όπως πχ. με παλιότερα μνημειώδη άρθρα του Πρετεντέρη και άλλων, τα οποία έδιναν πολλές νοηματικές λαβές, προς σαρκασμό ή ό,τι άλλο.

Και απορώ κι εγώ με τη σειρά μου, αν οι γράφοντες είναι δημοσιογράφοι ή... πολιτικοί. Γιατί στη δεύτερη περίπτωση, θα μπορούσα κάλλιστα να κατανοήσω την ικανότητα να μιλάει κανείς, δίχως να λέει τίποτα. Στην πρώτη όμως; Ο πιθανότερος λόγος, υποψιάζομαι, είναι το χτίσιμο μικρών άρθρων-τουβλακίων, ώστε να κλείνουνε μικρές τρυπίτσες στη σελιδοποίηση - σα θα 'χουνε πια σωθεί τα διαφημιστικά μπαλώματα. Αλλιώς, τι άλλο; Και, τελικά, εμείς τι φταίμε;;;